W sobotę 18 stycznia 2025 r., podczas celebrowania Najświętszej Ofiary Eucharystii, miał miejsce obrzęd pobłogosławienia nowej kaplicy w seminarium księży sercanów w Stadnikach. 

To wydarzenie liturgiczne było możliwe ze względu na dekret arcybiskupa metropolity krakowskiego Marka Jędraszewskiego, w którym zezwolił on na przechowywanie Najświętszego Sakramentu w nowo urządzonej kaplicy domu zakonnego.

We wstępie do liturgii eucharystycznej ks. rektor Dariusz Salamon zauważył, że nowa kaplica, jak i znajdujące się w niej przedmioty tj. krzyż, tabernakulum, obrazy, ławki, po okresie zapomnienia i nieużywania, z łaski Boga otrzymują dzisiaj nowe życie, bo Bóg jest Życiem przywracającym siły wszelkiemu stworzeniu. Jednocześnie wyraził wdzięczność za wszelki ludzki trud, który został podjęty, aby to miejsce mogło służyć boskiej chwale i ludzkiemu pożytkowi.

Nad właściwym przebiegiem liturgii czuwał ks. Stanisław Mieszczak, który wygłosił również okolicznościową homilię. Zauważył w niej, że błogosławieństwo kaplicy to nie błogosławieństwo jakiegoś mieszkania, gdyż przestrzeń sakralna stanowi miejsce wyjątkowego spotkania z Bogiem. Miejsca takie jak kaplica mogą być upodobnione do Boga dzięki człowiekowi, który odnawiając przyrzeczenia chrztu świętego, na nowo zanurza się w wodach zbawienia. W ten sposób człowiek przyjmuje dar Ducha Świętego, który usynawia go w Jednorodzonym Synu Bożym Jezusie Chrystusie, odnawiając jego relację do Ojca.

W odniesieniu do ołtarza ks. Stanisław przypomniał, że człowiek ochrzczony nosi w sobie głębokie pragnienie, aby materialny ołtarz stał się miejscem dziękczynienia, łamania Chleba i źródłem, z którego wypływa dar zbawienia. Tak było na Golgocie, gdy z przebitego na krzyżu Serca Zbawiciela wypłynęła zbawienna dla całego świata krew i woda (por. J 19,34).

Jednakże ten materialny ołtarz związany jest bezpośrednio z ołtarzem naszego serca, dlatego podczas liturgii prosiliśmy Boga, by dla składania siebie samych Jemu w ofierze, uczynił ołtarz także w naszym wnętrzu.

Liturgia, w czasie której ołtarz został okadzony, a zatem także oczyszczony, uzmysłowiła nam, jak ważna jest czystość naszych intencji, z którymi zbliżamy się do Boga. Natomiast uroczyste przygotowanie ołtarza, które dokonało się na naszych oczach, przypomniało nam o konieczności starannego przygotowywania ołtarza własnego serca i codziennej o niego dbałości.

W końcu, naszą radością stało się przeniesienie Najświętszego Sakramentu Ołtarza do tabernakulum. Przeniesienie to nie było tylko technicznym aktem, lecz wyrażeniem jedności pomiędzy ołtarzem i tabernakulum oraz wyznaniem naszej wiary. Ten moment nawiązuje do pochodzącej z XI wieku antyfony: „Ave verum Corpus natum de Maria Virgine” („Bądź pozdrowione prawdziwe Ciało, narodzone z Maryi Dziewicy”), za pomocą której mnisi wyrażali prawdę o realnej obecności Boga, który zamieszkał pośród swego ludu.

Za ten dzień, który stał się dla naszej wspólnoty werbalną i niewerbalną katechezą o sakramentach i Kościele świętym, dziękujemy Bogu i z wiarą śpiewamy: „Słowa Twe, Panie, są duchem i życiem” (por. J 6, 63).