100. ROCZNICA POŚWIĘCENIA NARODU POLSKIEGO NAJŚWIĘTSZEMU SERCU PANA JEZUSA

Nie wszystkie bitwy wygrywa się mieczem czy pistoletami. Wygrana wielu walk zależy od ducha samych wojowników. Jak to widzimy na kartach Biblii, jeżeli towarzyszy nam Bóg, nie straszna żadna siła. Ile razy na kartach Pisma Świętego czytamy, że Bóg za nas walczy.

Również w dziejach historii widzimy jak przed niekiedy strasznym i licznym przeciwnikiem Bóg pomaga nam zwyciężyć. In hoc signo vinces (łac. „pod tym znakiem zwyciężysz”) usłyszał Konstantyn Wielki w czasie marszu na Rzym, przed stoczeniem bitwy z Maksencjuszem, tzw. bitwy przy moście Mulwijskim w 312 roku. W Częstochowie każdego miesiąca w uroczystej procesji paulini niosą monstrancję, którą złożył w sanktuarium naród polski za cudowne uratowanie klasztoru od szwedzkiego potopu. Bo to 18. dzień każdego miesiąca jest znakiem upamiętniającym czas, kiedy to o. Augustyn Kordecki 18 listopada 1655 roku, w obliczu rozpoczynającego się oblężenia klasztoru, poprowadził procesję eucharystyczną po wałach i pobłogosławił broń i obrońców.

Na pewno nie inaczej myślano kiedy w 1920 do Polski zbliżała się siła bolszewicka grożąc zniszczeniem naszego Narodu i całej Europy. Do kogóż mogliśmy się uciec? Tylko do Tego, który jak wierzymy, mógł stanąć przeciw przerażającej sile. Do Boga i Jego Serca. 27 lipca 1920 r. biskupi polscy zgromadzeni na Jasnej Górze, na czele z Prymasem Polski ks. kard. Edmundem Dalborem, dokonali Aktu poświęcenia narodu polskiego Najświętszemu Sercu Jezusa i ponownie obrali Matkę Bożą Królową Polski. Działo się to wobec zagrożenia bolszewickiego, o czym wspominają biskupi w Akcie. W sierpniu tego samego roku miała miejsce zwycięska bitwa warszawska zwana „cudem nad Wisłą”, dzięki której udało się odeprzeć „nawałę bolszewicką”.

Nasz współbrat, ks. Józef Gaweł SCJ już kiedyś o tym wspominał mówiąc „Gdy mówimy o Cudzie nad Wisłą, zawsze mamy na myśli zwycięstwo Polaków nad wojskami bolszewickimi odniesione 15 sierpnia 1920 r., w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Prawie nigdy nie mówimy natomiast o poświęceniu naszej ojczyzny Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, które miało miejsce 27 lipca 1920 r. na Jasnej Górze” (► przeczytaj cały artykuł). A to w tym właśnie momencie ponad nami zatrzepotał sztandar Serca naszego Boga i Jemu zaufaliśmy.

Tego właśnie dnia (27 lipca 1920 roku) Episkopat Polski dokonał poświęcenia naszej Ojczyzny Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Było ono wyrazem wielkiej ufności w opiekę Bożego Serca w dramatycznej sytuacji naszego kraju. Ksiądz Gaweł SCJ napisał dodatkowo ► książkę, która ukazuje, jak rozwijał się kult Serca Jezusowego w Polsce przez te sto lat. Dzisiaj, gdy stają przed nami nowe trudności, niebezpieczeństwa i wyzwania, należy z okazji stulecia tego poświęcenia ponownie oddać się Jezusowi Chrystusowi, by On był dla nas nadal Drogą, Prawdą i Życiem. By Serce Jezusa było dla nas ratunkiem.

Czym jest taki Akt poświęcenia? W obszernym artykule, w czasopiśmie naszego Seminarium, ks. Leszek Poleszak SCJ tłumaczy ten aspekt.

„Leon XIII, uzasadniając podstawy teologiczne aktu poświęcenia się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, zwraca uwagę przede wszystkim na miłość Słowa Wcielonego, która stanowi centrum kultu Bożego Serca. To właśnie miłość, której człowiek oddaje cześć, przywołuje go do oddania się na własność źródłu miłości – Jezusowi Chrystusowi. Chociaż z tytułu władzy, jaką On posiada nad nami, już stanowimy Jego własność, jednak miłość, którą nam okazuje i której symbolem i urzeczywistnieniem jest Jego Najświętsze Serce, przynagla nas samych do odwzajemnienia się miłością i do oddania Mu całkowicie siebie i wszystkiego, co posiadamy (Por. Leon XIII, Encyklika Annum sacrum, Rzym 1899, w: L. Poleszak (red.), Serce Jezusa w dokumentach Kościoła. Dokumenty Magisterium Kościoła o Najświętszym Sercu Pana Jezusa od Klemensa XIII do Benedykta XVI, Kraków 2006, s. 40-42).

W poświęceniu się Najświętszemu Sercu Jezusowemu możemy wyróżnić kilka aspektów: duchowy, społeczny, kultyczny i apostolski. Aspekt duchowy polega na oddaniu swojego życia Bogu poprzez ofiarowanie się Najświętszemu Sercu Jezusa. Aspekt społeczny uwidacznia się wówczas, kiedy takie poświęcenie jest realizowane we wspólnocie. Wymiar kultyczny poświęcenia polega na tym, że taki akt staje się wyrazem czci oddawanej wcielonemu Synowi Bożemu. Aspekt apostolski natomiast wynika z samego aktu poświęcenia, który dla innych staje się zachętą do życia według zasad Ewangelii oraz do szerzenia wiary katolickiej (Por. B. Mikołajewski, Intronizacja Serca Jezusowego, w: J. Duchniewski, M. Daniluk (red.), Encyklopedia katolicka, t. 7, Lublin 1997, kol. 399; L. Poleszak, Serce Jezusa niezgłębione źródło miłości Boga, Kraków 2007, s. 138-139.).

Poświęcenie Najświętszemu Sercu w wymiarze zewnętrznym

Wyrazem kultu zewnętrznego stały się indywidualne i społeczne poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusa. Praktykę poświęcenia indywi dualnego znali i stosowali św. Jan Eudes, Piotr de Bérulle, św. Klaudiusz de la Colombière, św. Małgorzata Maria Alacoque. Poświęcenia wspólne rozpowszechniły się zwłaszcza dzięki objawieniom w Paray-le-Monial, a ich gorącym orędownikiem był między innymi o. Henryk Ramière.

Jako teolog I Soboru Watykańskiego, zabiegał on usilnie o poświęcenie ludzkości Bożemu Sercu, jednak ze względu na przerwanie soboru jego starania nie doszły do skutku19. Ideę tę podjął Leon XIII, który poświęcił encyklikę Annum Sacrum dziełu poświęcenia świata Najświętszemu Sercu Pana Jezusa i dokonał tego aktu w 1899 roku.

Przykładów publicznego poświęcenia się Sercu Bożemu na gruncie polskim mamy wiele. Jednym z nich jest poświęcenie Sercu Jezusowemu diecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej dokonane przez prymasa Mieczysława Ledóchowskiego, jeszcze za pontyfikatu Piusa X, 20 grudnia 1872 roku. Naśladując innych biskupów europejskich, zdecydował się on na ten akt w obliczu kulturkampfu, aby przez to rozbudzić życie religijne wiernych i przygotować ich na trudne czasy. Podobne poświęcenie miało miejsce 16 czerwca 1875 roku w Krakowie.

W 2020 roku przypada natomiast setna rocznica poświęcenia, jakie miało miejsce po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. 27 lipca 1920 roku kard. prymas Edmund Dalbor w obecności episkopatu zebranego na Jasnej Górze dokonał uroczystego aktu poświęcenia Polski Bożemu Sercu. Kolejne poświęcenie narodu Sercu Bożemu miało miejsce rok później, 3 czerwca 1921 roku na Małym Rynku w Krakowie, i było związane z konsekracją świątyni dedykowanej Najświętszemu Sercu Jezusowemu (przy ul. Kopernika w Krakowie).

Po zakończeniu II wojny światowej oraz straszliwej okupacji Episkopat Polski dokonał ponownie uroczystego aktu poświęcenia ojczyzny Bożemu Sercu w dniu 28 października 1951 roku. Kardynał August Hlond – ówczesny prymas Polski – pragnął, by akt ten został najpierw poprzedzony przygotowaniem polegającym na osobistym oddaniu poszczególnych wiernych, mniejszych społeczności, następnie zaś diecezji i całego narodu Bożemu Sercu. Takie przygotowanie oraz uroczysty akt wypowiedziany w obecności episkopatu miał na celu uporządkowanie duchowe ojczyzny i „otrząśnięcie się z moralnego oszołomienia powojennego” oraz przygotowanie należnego miejsca Królowi wieków w sercu każdego Polaka i całej ojczyzny.

Szczególnym przykładem poświęcenia Bożemu Sercu w wymiarze publicznym był akt dokonany przez abpa Stanisława Gądeckiego w dniu 25 marca 2020 roku. W obliczu rozprzestrzeniającej się na świecie pandemii koronawirusa – jako przewodniczący Episkopatu Polski, w duchowej łączności z sanktuarium Matki Bożej w Fatimie – zawierzył on Polskę Najświętszemu Sercu Jezusa i Niepokalanemu Sercu Maryi. Akt ten wypowiedziało wielu innych biskupów w Polsce. Wierni mogli go śledzić za pośrednictwem mediów, łącząc się duchowo w modlitwie.”

Ks. Leszek Poleszak SCJ, Poświęcenie się Bożemu Sercu jako forma kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa .Sympozjum, Rok XXIV 2020, nr 1(38), s. 111-125.

Zapraszamy do zapoznania się z całym ► artykułem na stronach czasopisma ► „Sympozjum”.

Zapoznaj się również z dokonanymi ► Aktami poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusa.

 

Tego roku w wielu miejscach jest ponawiany ten Akt poświęcenia. I tak: „O oddalenie konsekwencji ideologii, które negują Boga i jego przykazania, wartości rodziny, życia poczętego i godnej starości, nihilizmu utwierdzającego w beznadziei prosiło Arcybractwo Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa. Wspólnota proklamowała na Jasnej Górze akt oddania wszystkich swoich członków Sercu Jezusa w stulecie takiego poświęcenia narodu polskiego w obliczu bolszewickiej nawały w 1920 r.” (więcej na: stronie ► eKAI i ► Niedziela).

Z tej też okazji, np. w Krakowie jest ► celebrowana msza dziękczynna w klasztorze sióstr wizytek gdzie powstało w 1868 r. powstało Arcybractwo Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa w Polsce. W tutejszym kościele, w poniedziałek 27 lipca o godz. 18.00 zostanie odprawiona dziękczynna Msza św. za Akt, którego przed stu laty dokonali polscy biskupi na Jasnej Górze.

 

ZKH SCJ

-------------------------------
Zdjęcia w galerii pochodzą z różnych stron internetu i pełnią tylko funkcję ilustratywną.